Terug naar een normaler leven na de lockdown: zo kun je dat aanpakken

Maanden in het donker, geen mobiele telefoon en geen ontsnappingsmogelijkheid.

Op haar 35ste maakte Rachael Robertson een switch die ze zelfs in haar wildste dromen niet had bedacht: ze verruilde haar leven in Australië voor een verblijf van meer dan een jaar in van de meest geïsoleerde plekken op Aarde.

Van november 2004 tot januari 2006 leidde ze een expeditie van het Davis Research Station in Antarctica. In die rol was ze verantwoordelijk voor een team van 138 onderzoekers: 120 in de zomer en 18 in de winter.

In die periode had ze slechts een keer kort contact met de buitenwereld: toen een Australische ijsbreker in februari aanmeerde om het zomerteam op te pikken. De negen maanden daarna waren zij en haar team op zichzelf aangewezen en overgeleverd aan sneeuwstormen, stroomuitval en temperaturen ver onder nul.

Robertson weet nog hoe haar maag zich omdraaide toen ze het schip weg zag varen terug naar Australië. “Ik herinner me dat ik om me heen keek naar mijn team en dacht dat ik de komende negen maanden geen enkel ander gezicht zou zien”, vertelde ze tegen Business Insider.

Robertson ziet parallellen tussen haar ervaring op Antarctica en thuisquarantaine tijdens de coronapandemie

Tijdens de winter is de gemiddelde temperatuur op Antarctica minus 35 graden Celsius. Daardoor konden Robertson en haar team niet al te veel tijd buiten doorbrengen. Ze zaten veel binnen op elkaars lip en hadden weinig privacy.

“Dat lijkt erg op wat we nu meemaken”, zegt ze vanuit thuisquarantaine in Melbourne. Robertson en haar team hadden destijds op Antarctica niet te maken met een wereldwijde gezondheidscrisis, maar er waren wel andere uitdagingen.

Ten eerste waren ze echt helemaal geïsoleerd, want het is ’s winters zo koud op Antarctica dat vliegtuigen niet durven te landen uit angst voor het bevriezen van hydraulische onderdelen.

Behalve “echt hele oude films” op 16mm-film kon je in het expeditiecentrum alleen DVD’s die je zelf had meegenomen, afspelen op je laptop, aldus Robertson. Ze heeft ooit een teamlid bestraffend moeten toespraken die een aflevering van South Park had gedownload, nadat ze een telefoontje kreeg van het hoofdkantoor.

“Ik had een jaar lang te maken met mensen die op mijn slaapkamerdeur klopten en moest 24 uur per dag beschikbaar zijn voor noodgevallen, dus ik kon geen alcohol drinken”, zegt ze tegen Business Insider.

Terug naar de gewone samenleving

Het eerste dat Robertson deed toen ze bij terugkeer in de Australische stad Hobart van boord van de ijsbreker stapte, was een bezoek brengen aan een sushirestaurant. Ze had maanden geleefd op bevroren en gedroogd voedsel.

Maar toen de nieuwigheid van thuiskomen eraf was, kreeg Robertson last van angstgevoelens en overgevoeligheid.

“Ik had veel last van stadsgeluiden”, vertelt Robertson. “Als je zo lang binnen opgesloten hebt gezeten en je hoort opeens veel verkeer, sirenes en getoeter dan is dat echt overweldigend.”

Keuzestress was een ander verschijnsel. “Ik herinner me dat ik na terugkomst in Australië in een supermarkt stond en onder de indruk was van alle ontbijtgranen waar ik uit kon kiezen. Ik had een jaar lang nauwelijks keus en nu kon ik opeens uit 40 verschillende soorten kiezen”, zegt Robertson.

Bovendien moest ze een baan zoeken, haar meubels uit de opslag halen, een auto kopen en dus eigenlijk haar hele leven opnieuw opstarten.

Ze zegt dat het haar ongeveer een half jaar heeft gekost om weer helemaal gewend te zijn aan de bewoonde wereld.

Verschillende strategieën om de overgangsperiode door te komen

Door zichzelf steeds maar weer voor te houden dat “dit ook voorbij zou gaan”, begon Robertson haar nieuwe leven niet meer van week tot week of dag tot dag te benaderen, maar van uur tot uur. “Ik kon niet eens bedenken wat ik de volgende dag zou doen en de volgende week was helemaal ver weg. Het ging om het komende uur. Wat zou ik het komende uur gaan doen?”

“Ik moest mezelf gewoon vertellen dat wat ik op dat moment voelde, niet altijd zo zou blijven”, vertelt ze tegen Business Insider.

Tijdens het verblijf in Antarctica leerde Robertson de strategie aan om je te concentreren op zaken die je kan controleren, in plaats van zaken waar je geen controle over hebt, zoals sneeuwstormen. Die strategie heeft ook een belangrijke rol gespeeld na haar terugkeer in Australië.

“Als ik ergens geen controle over had of geen invloed kon uitoefenen, dan liet ik het gewoon gaan”, zegt ze.

Om te voorkomen dat ze helemaal zou gek zou worden van mensen die haar weer wilden zien, realiseerde Robertson zich dat ze zelf kon bepalen wie er op bezoek kwam en wie ze wanneer zou zien.

Vooruitkijkend erkent Robertson dat iedereen tijdens de coronacrisis anders om zal gaan met de terugkeer naar een normaler leven na maanden van zelfisolatie.

“Sommige mensen zullen heel opgewonden en enthousiast zijn en anderen mensen juist heel angstig. Ik denk dat de meeste mensen ergens tussen die twee uitersten zitten”, stelt ze.

Lees meer tips over hoe om te gaan met de coronacrisis:

• Ontsnappen aan bouwgeluiden en lawaaiige huisgenoten? Zo is het om in een hotelkamer te werken
• Zo krijg je grip op je financiën tijdens de coronacrisis
• Deelauto én e-bike populairder in coronatijd: Nederlanders proberen alternatieven voor ov uit
• In deze plexiglas hokjes van een Italiaanse ontwerper kun je veilig van de zon genieten op het strand